Zabu­rze­nia mowy — logopedia

Dro­dzy Czytelnicy,

czy zna­cie lub opie­ku­je­cie się oso­bą, któ­ra w wyni­ku cho­ro­by neu­ro­lo­gicz­nej utra­ci­ła zdol­ność komu­ni­ko­wa­nia się z oto­cze­niem? Czu­je­cie się osa­mot­nie­ni i wypa­le­ni mno­go­ścią wyzwań zwią­za­nych z cho­ro­bą bli­skiej oso­by? Czy chce­cie poznać spo­so­by reha­bi­li­ta­cji takiej oso­by, potrze­bu­je­cie wspar­cia psy­cho­lo­gicz­ne­go lub chce­cie podzie­lić się swo­imi doświadczeniami?

Zadzwoń­cie do nas!

Od stycz­nia bie­żą­ce­go roku, w Kar­ko­no­skim Sej­mi­ku Osób Nie­peł­no­spraw­nych w Jele­niej Górze przy ul. Osie­dle Robot­ni­cze 47a  w ramach dzia­łal­no­ści Kar­ko­no­skie­go Klu­bu Senio­ra i Wolon­ta­riu­sza zosta­je uru­cho­mio­na pomoc dla rodzin i osób z cho­ro­ba­mi neu­ro­de­ge­ne­ra­cyj­ny­mi lub po prze­by­tych uda­rach bądź ura­zach mózgu, któ­re utra­ci­ły lub mają zabu­rzo­ne zdol­no­ści komu­ni­ko­wa­nia się z oto­cze­niem. Powsta­je Sto­wa­rzy­sze­nie Osób z Zabu­rze­nia­mi Komu­ni­ka­cji „Inte­gral­ni”. Dyżur tele­fo­nicz­ny pod nume­rem 516–784-387 we wtor­ki i czwart­ki od godzi­ny 14.00 do 15.00 peł­ni logo­pe­da Luiza Koksztys.

Poja­wie­nie się cho­ro­by w naj­bliż­szym oto­cze­niu naj­czę­ściej wywo­łu­je lęk przed tym, co nas cze­ka. Czę­sto jest on potę­go­wa­ny przez poczu­cie bez­rad­no­ści wobec nie­uchron­nych następstw. Zaczy­na­ją poja­wiać się pyta­nia: Co robić? Co teraz będzie? Jak dalej żyć? Moż­na zmi­ni­ma­li­zo­wać oba­wy i zro­bić wie­le, aby zła­go­dzić skut­ki cho­ro­by i nie dopu­ścić do dra­stycz­ne­go spad­ku jako­ści życia cho­re­go i jego naj­bliż­szych. Im wię­cej infor­ma­cji o spo­so­bie postę­po­wa­nia z cho­rym i w cho­ro­bie uzy­ska­my, tym sil­niej będzie­my mogli  zmie­rzyć się z sytuacją.

Mową rzą­dzi mózg. Mowa zależ­na jest od pra­wi­dło­we­go funk­cjo­no­wa­nia ośrod­ko­we­go ukła­du ner­wo­we­go, gdzie znaj­du­ją się ośrod­ki mowy, słu­chu i wzroku.

U osób dotknię­tych cho­ro­ba­mi otę­pien­ny­mi obser­wu­je się nara­sta­ją­ce trud­no­ści zwią­za­ne z myśle­niem, pamię­cią, rozu­mie­niem, licze­niem, orien­ta­cją, zapa­mię­ty­wa­niem, zdol­no­ścią do ucze­nia się  oraz zabu­rze­nia zacho­wa­nia i moty­wa­cji powo­du­ją­ce pogor­sze­nie dotych­cza­so­we­go funk­cjo­no­wa­nia cho­re­go. W zależ­no­ści od stop­nia zaawan­so­wa­nia cho­ro­by cho­ry ma kło­po­ty z przy­po­mi­na­niem sobie zna­nych fak­tów, może mieć trud­no­ści w zna­le­zie­niu wła­ści­we­go sło­wa, w zapa­mię­ta­niu infor­ma­cji prze­ka­zy­wa­nej przez oto­cze­nie. W mia­rę roz­wo­ju cho­ro­by oso­by takie sta­ją się coraz mniej samo­dziel­ne, nara­żo­ne są na sytu­acje zagra­ża­ją­ce ich bez­pie­czeń­stwu ( mogą zagu­bić się w zna­nej oko­li­cy, mają pro­blem z roz­po­zna­wa­niem naj­bliż­szych, z wyko­ny­wa­niem prac domo­wych, z ubie­ra­niem się, poja­wia­ją się obja­wy nie­ro­zu­mie­nia mowy).Stopniowo zani­ka­ją reak­cje na bodź­ce ze świa­ta zewnętrz­ne­go, docho­dzi do utra­ty inte­lek­tu­al­ne­go kon­tak­tu ze świa­tem. Poja­wia się koniecz­ność cało­do­bo­wej opie­ki pielęgnacyjnej.

Oso­by po uda­rze lub ura­zie mózgu mogą pre­zen­to­wać zabu­rze­nia mowy (w zakre­sie rozu­mie­nia jak i nada­wa­nia mowy), zdol­no­ści zapa­mię­ty­wa­nia, orien­ta­cji, osła­bie­nie, nie­do­wład lub para­liż oraz zabu­rze­nia świa­do­mo­ści. W przy­pad­ku nie­do­wła­du lub para­li­żu cho­ry ma znacz­ne ogra­ni­cze­nia w zakre­sie mówie­nia, jego sło­wa mogą być nie­zro­zu­mia­łe dla oto­cze­nia, mogą poja­wić się pro­ble­my z pobie­ra­niem i poły­ka­niem pokarmów.

Czło­wiek ist­nie­je w dużej mie­rze poprzez język, przez moż­li­wość wyra­ża­nia sie­bie, pozna­wa­nia i opi­sy­wa­nia świa­ta oraz nawią­zy­wa­nia rela­cji z inny­mi za pomo­cą języka.

Zabu­rze­nia mowy powo­du­ją, że czło­wiek pozo­sta­je osa­mot­nio­ny w spo­łe­czeń­stwie, ogra­ni­cza­ją się jego moż­li­wo­ści roz­wo­ju inte­lek­tu­al­ne­go. Zabu­rze­nia języ­ka i sys­te­mu pamię­ci pro­wa­dzi do utra­ty toż­sa­mo­ści czło­wie­ka, gdyż roz­pa­do­wi ule­ga utrwa­lo­na w języ­ku wie­dza o świe­cie, a co za tym idzie mecha­ni­zmy za pomo­cą któ­rych ujmo­wa­na jest rzeczywistość.

Dodat­ko­wo zabu­rze­niu ule­ga­ją rela­cje cho­re­go z oto­cze­niem, któ­ry nie ma moż­li­wo­ści budo­wa­nia, pod­trzy­my­wa­nia kon­tak­tów słow­nych. Potrze­ba pod­sta­wo­wych potrzeb bez­pie­czeń­stwa, przy­na­leż­no­ści, sza­cun­ku i roz­wo­ju zosta­je w zna­czą­cy spo­sób ograniczona.

Zatem gru­pa osób z zabu­rze­nia­mi komu­ni­ka­cji języ­ko­wej nara­żo­na jest na spa­dek jako­ści życia, ule­ga zagu­bie­niu w świecie.

Cho­ro­by ośrod­ko­we­go ukła­du ner­wo­we­go pro­wa­dzą do sytu­acji, w któ­rej cho­ry sta­je się nie­zdol­ny do samo­dziel­ne­go funk­cjo­no­wa­nia. Odpo­wied­nie lecze­nie oraz pro­ces inten­syw­nej, kom­plek­so­wej reha­bi­li­ta­cji może w zna­czą­cy spo­sób spo­wol­nić tem­po prze­bie­gu cho­ro­by oraz popra­wić poziom samo­dziel­no­ści cho­re­go w wyko­ny­wa­niu czyn­no­ści życia codzien­ne­go, co ma ogrom­ny wpływ na kon­dy­cję całej rodziny.

Aby otrzy­mać wspar­cie i poczu­cie, że nie jeste­ście sami w zma­ga­niach z cho­ro­bą oraz pomoc, by sta­wić czo­ła codzien­nym trud­no­ściom- zadzwoń­cie. Ser­decz­nie zapra­sza­my do kontaktu.

Luiza Koksztys

Kar­ko­no­ski Klub Senio­ra i Wolon­ta­riu­sza Jele­nia Góra ul. Osie­dle Robot­ni­cze 47a (Sie­dzi­ba KSON)

Dyżu­ry: wtor­ki i czwart­ki od 10 do 13 tel. 75 75 24 254 e‑mail: biura@kson.pl