Temat cyklu: Pro­fe­sjo­nal­ni opie­ku­no­wie — Asy­stent oso­by nie­peł­no­spraw­nej – pro­fe­sjo­nal­na pomoc i wsparcie

Roz­wój cywi­li­za­cyj­ny powo­du­je, że żyje­my coraz dłu­żej, mamy dostęp do nowo­cze­snej medy­cy­ny i powszech­nej służ­by zdro­wia, ale to też powo­du­je, że w spo­łe­czeń­stwach wyso­ko­ro­zwi­nię­tych zwięk­sza się odse­tek osób star­szych i nie­peł­no­spraw­nych, a jed­no­cze­śnie zwięk­sza­ją się potrze­by, któ­re nale­ży zaspo­ko­ić. War­to jed­nak zwró­cić uwa­gę na fakt, aby te potrze­by zaspo­ka­jać w spo­sób profesjonalny. 

Jed­ną z pro­fe­sji funk­cjo­nu­ją­cą na ryn­ku usług ofe­ro­wa­nych oso­bom nie­peł­no­spraw­nym jest zawód: asy­stent oso­by nie­peł­no­spraw­nej. To nowa spe­cjal­ność, zawód asy­stent oso­by nie­peł­no­spraw­nej funk­cjo­nu­je od roku 2001 r. (w kla­sy­fi­ka­cji szkol­nic­twa zawo­do­we­go znaj­du­je się pod sym­bo­lem: 346[02], nato­miast w kla­sy­fi­ka­cji zawo­dów i spe­cjal­no­ści dla potrzeb ryn­ku pra­cy posia­da ozna­cze­nie: 341201). Dyplom asy­sten­ta oso­by nie­peł­no­spraw­nej otrzy­mu­ją absol­wen­ci rocz­nych szkół poli­ce­al­nych kształ­cą­cych na kie­run­ku i w zawo­dzie: asy­stent oso­by niepełnosprawnej.

„Asy­stent to nie opie­kun – tłu­ma­czy Jacek Paź­dzier­ny ze Sto­wa­rzy­sze­nia FAON – po pro­stu asy­stent ma asy­sto­wać oso­bie nie­peł­no­spraw­nej, a nie opie­ko­wać się nią. Z naszych doświad­czeń wyni­ka, że usłu­gi asy­stenc­kie są mylo­ne z usłu­ga­mi opie­kuń­czy­mi. Na czym więc pole­ga róż­ni­ca? Przede wszyst­kim asy­stent nie powi­nien decy­do­wać za oso­bę nie­peł­no­spraw­ną, to oso­ba nie­peł­no­spraw­na podej­mu­je klu­czo­we decy­zje nie asy­stent”. Zada­niem asy­sten­ta nie jest poda­wa­nie leków czy wyko­ny­wa­nie czyn­no­ści higie­nicz­nych lub samo­ob­słu­go­wych. Czyn­no­ści asy­stenc­kie to głów­nie wspie­ra­nie pod­opiecz­ne­go w reali­za­cji pro­gra­mu reha­bi­li­ta­cji spo­łecz­nej i zawo­do­wej, a tak­że medycz­nej.
      Asy­stent przede wszyst­kim wspie­ra oso­bę nie­peł­no­spraw­ną, wyrę­cza rodzi­nę i oso­by z naj­bliż­sze­go oto­cze­nia, któ­re do tej pory do pomo­cy oso­bie nie­peł­no­spraw­nej były zobli­go­wa­ne. Czyn­no­ści asy­stenc­kie to przede wszyst­kim pomoc w dotar­ciu w okre­ślo­ne miej­sce, towa­rzy­sze­nie pod­czas wizyt lekar­skich, pomoc w zała­twia­niu spraw urzę­do­wych, wspar­cie towa­rzy­szą­ce oraz wspar­cie w reha­bi­li­ta­cji, tak­że medycz­nej. Sto­wa­rzy­sze­nie FAON z Kato­wic, któ­re powsta­ło w 2010 roku i zaj­mu­je się przede wszyst­kim zagad­nie­niem asy­sten­cji dla osób nie­peł­no­spraw­nych opra­co­wa­ło swo­isty kata­log pod­sta­wo­wych usług i dzia­łań, któ­re powi­nien wyko­ny­wać asy­stent, są tam mię­dzy inny­mi usłu­gi prze­wo­zo­we, towa­rzy­szą­ce, pomoc w wyko­ny­wa­niu czyn­no­ści dnia codzien­ne­go, kon­sul­ta­cyj­ne i dorad­cze, wspar­cie edu­ka­cyj­ne i zawo­do­we. (Kata­log dostęp­ny jest na stro­nie: www.asysyent.katowice.pl).
      W Pol­sce wspar­cie asy­stenc­kie dopie­ro racz­ku­je. Regu­lar­ne usłu­gi asy­stenc­kie są dostęp­ne tyl­ko w kil­ku mia­stach, cza­sem ma ono cha­rak­ter incy­den­tal­ny, jed­nak nie­ste­ty naj­czę­ściej asy­stent oso­by nie­peł­no­spraw­nej wciąż jest ter­mi­nem nie­zna­nym. Nato­miast w Sta­nach Zjed­no­czo­nych i w Euro­pie Zachod­niej pomoc asy­sten­ta jest nor­mą. W Pol­sce też z pew­no­ścią tak będzie, potrze­ba tyl­ko cza­su, aby pomoc asy­stenc­ka sta­ła się jed­ną z pod­sta­wo­wych form wspar­cia osób z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi.
      Sze­rzej o asy­sten­tu­rze, jej for­mach i spo­so­bach orga­ni­za­cji i finan­so­wa­nia opi­sze­my w kolej­nych nume­rach Biu­le­ty­nu „NTIT”. Zapra­szam ser­decz­nie, Joan­na Zarzycka.

Kon­takt: Sto­wa­rzy­sze­nie FAON, tel. 514 00 35 31.

Zdję­cie do tekstu:

Asy­stent w pra­cy. Ze zbio­rów Sto­wa­rzy­sze­nia FAON.

Joan­na Zarzycka