NIE­WI­DZIAL­NI SĄ WŚRÓD NAS

Oso­by nie­peł­no­spraw­ne to nie tyl­ko te oso­by, u któ­rych ich nie­peł­no­spraw­ność jest widocz­na dla oka. Cho­rzy na raka nie są widocz­ni, a jesz­cze czę­ściej nie chcą być. Ta cho­ro­ba nazna­cza. Dla innych prze­sta­jesz być czło­wie­kiem, JESTEŚ CHO­RYM NA RAKA. Naj­le­piej nie widzieć, nie sły­szeć. Zna­jo­mi prze­sta­ją dzwo­nić, odwie­dzać, bo tak jest im łatwiej, bo nie wie­dzą co robić, co mówić, bo uświa­da­mia­ją sobie wła­sną śmier­tel­ność. Cho­ry zosta­je sam. Świet­nie jeśli rodzi­na nie tchó­rzy. Nie­ste­ty cza­sem i jej człon­ko­wie nie umie­ją się zna­leźć w nowej rze­czy­wi­sto­ści. A wła­śnie wspar­cie naj­bliż­szych, przy­ja­ciół i oto­cze­nia w któ­rym żyje­my, pra­cu­je­my jest nie­zbęd­ne w pro­ce­sie leczenia.

Cho­ro­ba nowo­two­ro­wa- dużo się o niej mówi, niby akcep­to­wal­na spo­łecz­nie ale jed­nak budzi strach, jawi się jako kara, jest tema­tem tabu. Nie roz­ma­wia się o niej w domu ani w pra­cy, ani pod­czas towa­rzy­skich spo­tkań. Dla zdro­wych jest to wygod­ne. Nie muszą się zasta­na­wiać jak się zacho­wać, co powie­dzieć. Cho­rzy czu­ją się odrzu­ce­ni i nawet jeśli mówi­li o swo­jej cho­ro­bie to teraz prze­sta­ją, nie chcą robić kło­po­tu zdrowym.

Jest wciąż bar­dzo nie­wie­le miejsc, gdzie po okre­sie hospi­ta­li­za­cji , po dia­gno­zie bądź w trak­cie lecze­nia moż­na przyjść poroz­ma­wiać, zła­pać oddech po to, aby nabrać sił do wal­ki z cho­ro­bą. W cza­sie lecze­nia, a nawet wte­dy, gdy już nie ma moż­li­wo­ści wyle­cze­nia cho­ro­by potrzeb­na jest obec­ność dru­gie­go człowieka.

Psy­cho­on­ko­lo­gia jako nauka powsta­ła na grun­cie onko­lo­gii i psy­cho­lo­gii, opie­ra się na zało­że­niu związ­ku nasze­go zdro­wia fizycz­ne­go z psy­chi­ką. Jed­nym z jej celów jest mię­dzy inny­mi towa­rzy­sze­nie cho­rym i ich rodzi­nom w dro­dze przez cho­ro­bę, oddzia­ły­wa­nie na cho­re­go tak, aby wzmac­nia­jąc jego psy­chi­kę i zwięk­sza­jąc siły wital­ne wspo­móc pro­ces zdrowienia.

Psy­cho­on­ko­log poma­ga w odna­le­zie­niu się w cho­ro­bie, budo­wa­niu sys­te­mu wspar­cia, wzmac­nia­nia ener­gii, popra­wy samo­po­czu­cia. Pro­wa­dzi edu­ka­cję w zakre­sie zmian postaw i prze­ko­nań zwią­za­nych z cho­ro­ba, spo­so­bów reduk­cji stre­su, umie­jęt­no­ści bycia aser­tyw­nym, zwięk­sza­niem poczu­cia war­to­ści, szu­ka­nia celów.

Fun­da­cja Psy­cho­on­ko­lo­gii ”Tu i teraz” wyszła naprze­ciw potrze­bom zor­ga­ni­zo­wa­nia takie­go miej­sca. Reali­zu­je­my pro­gram ogól­no­pol­skiej sie­ci Aka­de­mii Wal­ki z Rakiem. U nas każ­dy otrzy­ma pomoc: cho­ry, oso­ba wspie­ra­ją­ca, a tak­że oso­ba, któ­ra stra­ci­ła kogoś bli­skie­go w wyni­ku cho­ro­by. Pro­wa­dzi­my warsz­ta­ty psy­cho­edu­ka­cyj­ne i gru­pę wsparcia.

Ser­decz­nie zapra­sza­my. Rena­ta Bury.

58–500 Jele­nia Góra ul. Okrzei 11, I pię­tro
tel. 504 238 128
info@fundacjatuiteraz.eu
Gru­pa wspar­cia spo­ty­ka się w każ­dą śro­dę o godz. 14:00
Warsz­ta­ty psy­cho­edu­ka­cyj­ne roz­po­czy­na­ją się 08.10.2013 o godz. 16:30
Spo­tka­nia indy­wi­du­al­ne po wcze­śniej­szym uzgod­nie­niu terminu.