Zna­cze­nie ma nie tyl­ko lite­ra, ale tak­że duch pra­wa – wyrok Naczel­ne­go Sądu Admi­ni­stra­cyj­ne­go w spra­wie odmo­wy wyda­nia kar­ty parkingowej

Prze­pi­sy, któ­ry­mi w 2014 r. zmie­nio­no zasa­dy wyda­wa­nia kart par­kin­go­wych spo­wo­do­wa­ły, że więk­szość ich dotych­cza­so­wych użyt­kow­ni­ków musia­ła sta­rać się o wyda­nie nowych orze­czeń o stop­niu nie­peł­no­spraw­no­ści (potwier­dza­ją­cych, że speł­nia­ją nowe, zaostrzo­ne warun­ki uzy­ska­nia kart). Od tej zasa­dy usta­wo­daw­ca wpro­wa­dził jed­nak pewien wyją­tek, doty­czą­cy osób, co do któ­rych nie może być wąt­pli­wo­ści, że mają (jak sta­no­wią prze­pi­sy po nowe­li­za­cji) „znacz­nie ogra­ni­czo­ne moż­li­wo­ści samo­dziel­ne­go poru­sza­nia się”.

Oso­by te mogą uzy­skać nową kar­tę par­kin­go­wą na pod­sta­wie sta­re­go orze­cze­nia o stop­niu nie­peł­no­spraw­no­ści, ale pod warun­kiem, że: legi­ty­mu­ją się znacz­nym stop­niem nie­peł­no­spraw­no­ści i przy­czy­ną nie­peł­no­spraw­no­ści są scho­rze­nia narzą­du ruchu lub scho­rze­nia neu­ro­lo­gicz­ne, a dotych­cza­so­we orze­cze­nie zawie­ra infor­ma­cję (tzw. „wska­za­nie”), że speł­nia­ły warun­ki do uzy­ska­nia kar­ty par­kin­go­wej na dotych­cza­so­wych zasadach.

Pani A. S. wystą­pi­ła do Miej­skie­go Zespo­łu do Spraw Orze­ka­nia o Nie­peł­no­spraw­no­ści w K. z wnio­skiem o wyda­nie kar­ty par­kin­go­wej na powyż­szych zasa­dach. Jest oso­bą z nie­peł­no­spraw­no­ścią w stop­niu znacz­nym, a przy­czy­na­mi jej nie­peł­no­spraw­no­ści są cho­ro­by narzą­du ruchu i neu­ro­lo­gicz­ne. Miej­ski Zespół do Spraw Orze­ka­nia o Nie­peł­no­spraw­no­ści w K. odmó­wił jed­nak wyda­nia kar­ty par­kin­go­wej, a Woje­wódz­ki Sąd Admi­ni­stra­cyj­ny odda­lił skar­gę Wnio­sko­daw­czy­ni na tę odmo­wę. Powo­dem było to, że przed­ło­żo­ne przez nią orze­cze­nie o nie­peł­no­spraw­no­ści nie zawie­ra­ło „wska­za­nia” o speł­nie­niu prze­sła­nek upraw­nia­ją­cych do uzy­ska­nia kar­ty par­kin­go­wej na dotych­cza­so­wych zasadach.

Pro­blem pole­gał na tym, że w cza­sach, z któ­rych pocho­dzi­ło (nadal waż­ne) orze­cze­nie o nie­peł­no­spraw­no­ści Wnio­sko­daw­czy­ni (1999 r.), nie zamiesz­cza­no jesz­cze „wska­zań” o upraw­nie­niu do kar­ty par­kin­go­wej. Ten ele­ment for­mal­ny orze­cze­nia wpro­wa­dzo­no dopie­ro w 2002 r.

Rzecz­nik Praw Oby­wa­tel­skich zwró­cił uwa­gę na tę oko­licz­ność we wnie­sio­nej od wyro­ku Woje­wódz­kie­go Sądu Admi­ni­stra­cyj­ne­go skar­dze kasa­cyj­nej. W wyro­ku wyda­nym 13 grud­nia 2017 r. Naczel­ny Sąd Admi­ni­stra­cyj­ny przy­znał rację Rzecz­ni­ko­wi. Stwier­dził, że w takiej sytu­acji – sko­ro z tre­ści orze­cze­nia o nie­peł­no­spraw­no­ści jed­no­znacz­nie wyni­ka, że Wnio­sko­daw­czy­ni speł­nia prze­słan­kę „znacz­nie ogra­ni­czo­nych moż­li­wo­ści poru­sza­nia się” – nie moż­na odma­wiać wyda­nia kar­ty par­kin­go­wej. Zarów­no wyrok Woje­wódz­kie­go Sądu Admi­ni­stra­cyj­ne­go, jak i akt Miej­skie­go Zespo­łu do Spraw Orze­ka­nia o Nie­peł­no­spraw­no­ści o odmo­wie wyda­nia kar­ty par­kin­go­wej zosta­ły uchylone. 

artykuł z:

https://www.rpo.gov.pl/pl/content/znaczenie-ma-nie-tylko-litera-ale-takze-duch-prawa-wyrok-naczelnego-sadu-administracyjnego