Cela­don? Ćwi­cze­nia z obco­ści. Wysta­wa Kata­rzy­ny Koczyńskiej-Kielan

„Taka dale­ka podróż powin­na pozo­stać ćwi­cze­niem z obco­ści. Ten dziw­ny stan umy­słu jest w grun­cie rze­czy sta­nem twór­czym. Mobi­li­zu­je nasz umysł do wytę­żo­nej pra­cy, każąc korzy­stać mu z całe­go kapi­ta­łu wie­dzy, doświad­cze­nia i intu­icji, jaki zgro­ma­dził przez lata. Tak pobu­dzo­na wyobraź­nia sta­je się zarów­no wiel­kim pomoc­ni­kiem, jak i pod­stęp­nym wrogiem.(…)”

Olga Tokar­czuk, Powiem wam, kto ura­tu­je świat
[w:] Gaze­ta Wybor­cza, Maga­zyn książ­ki,  22.07.2019

Przy­go­to­wa­na wysta­wa to pod­su­mo­wa­nie kil­ku­let­nich doświad­czeń arty­stycz­nych z poby­tów twór­czych w obsza­rach innych kul­tur.
Dwu­mie­sięcz­ne poby­ty na rezy­den­cjach arty­stycz­nych w Chi­nach w latach 2010 i 2016 były ogrom­nym wysił­kiem emo­cjo­nal­nym i fizycznym.

Pra­ca odby­wa­ła się w tro­pi­kal­nych warun­kach kli­ma­tycz­nych oraz w nie­sprzy­ja­ją­cych oko­licz­no­ściach socjal­nych – trud­no­ści w komu­ni­ka­cji wer­bal­nej z wła­ści­cie­la­mi manu­fak­tur i z obsłu­gą tech­nicz­ną. Jed­nak naj­więk­szym wyzwa­niem oka­za­ła się odmien­na tech­no­lo­gia, inny rodzaj masy por­ce­la­no­wej, spo­sób szkli­wie­nia, wypa­łu.
Każ­dy pro­ces twór­czy w mate­rii cera­micz­nej jest dla mnie eks­cy­tu­ją­cy z uwa­gi na cią­głe poszu­ki­wa­nie prze­ka­zu tre­ści w wyra­zie pla­stycz­nym. Tym razem este­ty­ka dostęp­nych mate­ria­łów była dla mnie obca, zupeł­nie inna od sto­so­wa­nych dotych­czas. Ta podróż w nie­zna­ne była klu­czo­wa dla powsta­nia tych reali­za­cji. Dotych­cza­so­we doświad­cze­nie sta­ło się nie przy­dat­ne, sytu­acje wyma­ga­ły ucze­nia się od pod­staw. Przy czym naj­istot­niej­szym było odna­le­zie­nie for­my dla kry­sta­li­zu­ją­cej się idei.
Ota­cza­ją­cy mnie świat nie­zro­zu­mia­łych napi­sów, zna­ków, poza­kle­ja­nych gaze­ta­mi okien, nazna­czo­nych czer­wo­ny­mi papie­ra­mi sen­ten­cji umiesz­cza­nych na odrzwiach, odci­snę­ły swój ślad w moich reali­za­cjach z 2010 roku wyko­na­nych w Jing­de­zhen. Por­ce­la­no­we tabli­ce Zna­ki oraz ukła­dy Pięć ele­men­tów z Jing­de­zhen zakom­po­no­wa­ne zosta­ły przy pomo­cy two­rzo­nych z ręki pół­prze­strzen­nych małych form, któ­re w swej isto­cie zawie­ra­ją remi­ni­scen­cje kali­gra­fii two­rzo­nej wytre­no­wa­ną dło­nią.
W 2016 roku pobyt w Lon­gqu­an umoż­li­wił mi doświad­cze­nie bogac­twa szkliw sela­do­no­wych. W tej koleb­ce szkliw się­ga­ją­cych cza­sów dyna­stii Sung, zna­ko­mi­ci chiń­scy cera­mi­cy sta­ra­ją się dziś odtwo­rzyć na nowo daw­ne, zapo­mnia­ne już recep­tu­ry i uzy­skać ponow­nie ich zróż­ni­co­wa­ną natu­rę. Zachwyt nad odcie­nia­mi zie­lo­no­ści tych szla­chet­nych, wyso­ko­to­pli­wych szkliw, stał się jed­nym ze źró­deł inspi­ra­cji kre­owa­nych tam obiek­tów z cyklów: Fizjo­no­mia prze­strze­ni. Chiń­skie inspi­ra­cje, Liczy­dła marzeń i Chiń­skie bra­my.
Te dwie kolek­cje prac powsta­łe w odmien­nych warun­kach i cza­sie, w opar­ciu o zróż­ni­co­wa­ne tech­no­lo­gie tam­tej­szych ośrod­ków będą głów­ną osią pre­zen­ta­cji. Zosta­nie ona uzu­peł­nio­na o cykl abs­trak­cyj­nych kom­po­zy­cji relie­fo­wych zaty­tu­ło­wa­ny Fizjo­no­mia prze­strze­ni, któ­rych płasz­czy­zna zbu­do­wa­na zosta­ła z wyod­ręb­nio­nych struk­tu­ral­nie frag­men­tów, pocię­tych i wysu­nię­tych wobec sie­bie. W cen­trum każ­dej kom­po­zy­cji znaj­du­je się spłasz­czo­na bry­ła o wyróż­nia­ją­cej się piasz­czy­stej kolo­ry­sty­ce i spę­ka­nej struk­tu­rze, któ­re zosta­ły wyko­na­ne rów­nież w Chi­nach w Jing­de­zhen. To połą­cze­nie dzia­ła­nia w obrę­bie odmien­nych tech­no­lo­gii z dwóch kon­ty­nen­tów sta­ło się dla mnie pier­wiast­kiem magicz­nym i inspi­ru­ją­cym. Stąd powstał zamysł, by te relie­fy dedy­ko­wać podró­ży, mapom, innym świa­tom. Ich uzu­peł­nie­niem będą obiek­ty rzeź­biar­skie, zre­ali­zo­wa­ne czę­ścio­wo w opar­ciu o wypa­ły w tra­dy­cyj­nym wschod­nio­azja­tyc­kim pie­cu cera­micz­nym ana­ga­ma, w któ­rych zawie­ram wizu­al­ny zapis eks­pre­sji emo­cji.  Mate­ria nie­sie w sobie treść wypo­wie­dzi. Powierzch­nia jest jej wyra­zem. Gład­ka czy roz­re­lie­fo­wa­na, fak­tu­ro­wa­na, mato­wa czy błysz­czą­ca? Zewnętrz­na powło­ka jest nośni­kiem zawar­tej w obiek­cie ener­gii.
Kata­rzy­na Koczyń­ska-Kie­lan. Wro­cław, 3.08.2019 r.

Kata­rzy­na Koczyń­ska-Kie­lan – artyst­ka sztuk wizu­al­nych, zaj­mu­je się rzeź­bą cera­micz­ną. Absol­went­ka wro­cław­skiej PWSSP. Od roku 1987 zwią­za­na zawo­do­wo z macie­rzy­stą uczel­nią. Dok­tor habi­li­to­wa­na, od 2007 roku pra­cu­je na sta­no­wi­sku pro­fe­so­ra uczel­ni na Wydzia­le Cera­mi­ki i Szkła wro­cław­skiej ASP. Od 1991 roku pro­wa­dzi stwo­rzo­ną przez sie­bie autor­ską Pra­cow­nię Koła Garn­car­skie­go, w któ­rej reak­ty­wo­wa­ła naucza­nie tech­nik garn­car­skich wpro­wa­dza­jąc autor­ski pro­gram kształ­ce­nia.
Autor­ką licz­nych prac cera­micz­nych, w tym kolek­cji: Wie­że, Kate­dry, Krę­gi cza­su, Pej­zaż zamknię­ty, Pej­zaż wewnętrz­ny, Pej­za­że wyobraź­ni, cykli prac zre­ali­zo­wa­nych w Chi­nach tj. m.in.: Zna­ki; Fizjo­no­mia prze­strze­ni. Chiń­skie Inspi­ra­cje; Chiń­skie bra­my oraz licz­nych reali­za­cji kom­po­zy­cji reliefowych.

Wysta­wa reali­zo­wa­na przy pomo­cy finan­so­wej Mia­sta Jele­nia Góra.