Brat opie­ku­ją­cy się sio­strą ma pra­wo zamia­ny zasił­ku na wyż­sze świad­cze­nie opie­kuń­cze. WSA w War­sza­wie uwzględ­nił argu­men­ty RPO

Pan Tomasz opie­ku­ją­cy się nie­peł­no­spraw­ną sio­strą dosta­nie trzy­krot­nie wyż­szą pomoc państwa 

Sąd admi­ni­stra­cyj­ny kolej­ny raz sta­nął po stro­nie opie­ku­na oso­by z nie­peł­no­spraw­no­ścią i odwo­łał się do nie­wy­ko­na­ne­go przez rzą­dy wyro­ku TK 

Uwzględ­nił argu­men­ty RPO, któ­ry zaskar­żył nie­ko­rzyst­ną dla pana Toma­sza decy­zję orga­nu samo­rzą­do­we­go Pan Tomasz opie­ku­je się sio­strą, oso­bą z nie­peł­no­spraw­no­ścią. Dotych­czas pobie­rał spe­cjal­ny zasi­łek opie­kuń­czy (520 zł). Kie­dy wystą­pił do gmi­ny o świad­cze­nie pie­lę­gna­cyj­ne (1477 zł), odmó­wio­no mu, ponie­waż pobie­rał już zasiłek.

Jesz­cze nie­daw­no i zasi­łek, i świad­cze­nie były w podob­nej wyso­ko­ści. Od 2013 r. zasi­łek wypła­ca­ny jest opie­ku­nom doro­słych osób z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi, a świad­cze­nie – opie­ku­nom dzie­ci. Ale po pro­te­ście opie­ku­nów dzie­ci z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi w 2014 r. wyso­kość świad­cze­nia zaczę­ła rosnąć. Dziś opie­kun dziec­ka dosta­je pomoc pra­wie trzy­krot­nie wyż­szą niż opie­kun oso­by, któ­rej nie­peł­no­spraw­no­ści nie stwier­dzo­no w dzieciństwie.

Uza­leż­nie­nie wyso­ko­ści wspar­cia dla opie­ku­na od tego, w jakim momen­cie życia pod­opiecz­ne­go stwier­dzo­no jego nie­peł­no­spraw­ność, Try­bu­nał Kon­sty­tu­cyj­ny uznał za sprzecz­ne z kon­sty­tu­cyj­ną zasa­dą rów­no­ści (art. 32 Kon­sty­tu­cji) w wyro­ku z 21 paź­dzier­ni­ka 2014 r. (sygn. K 38/13).

Od momen­tu tego orze­cze­nia TK, choć prze­pi­sów usta­wy nadal nie zmie­nio­no, sądy admi­ni­stra­cyj­ne coraz czę­ściej orze­ka­ją na korzyść opie­ku­nów doro­słych osób z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi, któ­re dotych­czas nie mia­ły pra­wa do świad­cze­nia (miej­sca, gdzie tak się sta­ło, widać na mapie).

Dla­te­go Rzecz­nik Praw Oby­wa­tel­skich, korzy­sta­jąc ze swo­ich kom­pe­ten­cji, zaskar­żył decy­zję Samo­rzą­do­we­go Kole­gium Odwo­ław­cze­go odma­wia­ją­cą świad­cze­nia panu Tomaszowi.

W oce­nie Rzecz­ni­ka nie moż­na powo­ły­wać się na prze­pis, że pobie­ra­nie zasił­ku wyklu­cza świad­cze­nie. Prze­pis art. 27 ust. 5 usta­wy o świad­cze­niach prze­wi­du­je prze­cież, że w sytu­acji zbie­gu upraw­nień do świad­cze­nia pie­lę­gna­cyj­ne­go (pkt 2) i spe­cjal­ne­go zasił­ku opie­kuń­cze­go (pkt 5) przy­słu­gu­je jed­no z tych świad­czeń, wybra­ne przez oso­bę upraw­nio­ną. W sytu­acji rezy­gna­cji z zasił­ku moż­li­we jest zatem sku­tecz­ne ubie­ga­nie się o zmia­nę zasił­ku na świad­cze­nie pie­lę­gna­cyj­ne przez opie­ku­na oso­by, któ­rej nie­peł­no­spraw­ność powsta­ła po 18. lub 25. roku życia.

17 paź­dzier­ni­ka 2018 r. Woje­wódz­ki Sąd Admi­ni­stra­cyj­ny w War­sza­wie uznał te argumenty. 

za: https://www.rpo.gov.pl/pl/content/brat-opiekujacy-sie-siostra-ma-prawo-zamiany-zasilku-na-wyzsze-swiadczenie-opiekuncze-wsa-uznal-skarge-RPO