Dolina Kwisy zamieszkiwana była od niepamiętnych czasów przez słowiańskie plemiona Bobrzan i Bieżunów. Już wtedy znane były chyba lecznicze właściwości wód występujących w okolicach dzisiejszego Świeradowa, o czym świadczy legenda opowiadająca jak to słowiański wojownik, ciężko ranny w jednej z potyczek cudownie ozdrowiał po obmyciu ran i ugaszeniu pragnienia wodą jednego ze źródeł napotkanych w lesie obok świętego gaju.
W okresie panowania Mieszka I dolina Kwisy należy już do państwa polskiego. Wiek XII i XIII przynosi wzrost osadnictwa na tym terenie. Rozwijają się pierwsze gałęzie rzemiosła, powstają osiedla typu miejskiego.
Dla rozwoju tego regionu niewątpliwie duże znaczenie miał fakt, iż Kwisa przez długi okres czasu była rzeką graniczną między Śląskiem a Czechami. Dla ochrony pogranicza powstały tu zamki obronne, budowane w miejscu dawnych grodzisk plemiennych. Zadaniem tych warowni, obok obrony pogranicza, było czuwanie nad bezpieczeństwem dróg handlowych prowadzących ze Śląska do Czech i Łużyc.
Przy warowniach obok szlaków handlowych, a szczególnie na ich skrzyżowaniach, powstawały osady targowe, które z czasem otrzymywały prawa miejskie. W ten sposób powstały m. in. Gryfów Śląski, Lubań i Lubomierz.
W okresie rozbicia dzielnicowego dolina Kwisy weszła w skład księstwa świdnicko-jaworskiego. Władcy tej dzielnicy najdłużej z książąt śląskich, bo do końca XIV wieku, wykazywali propolską orientację polityczną. Ostatni z książąt świdnicko-jaworskich, Bolko II, planował połączyć swoje ziemie z resztą Polski. Niestety, nie zdołał tego dokonać, a po jego śmierci księstwo przeszło pod władzę Luksemburgów.
Pomimo nasilającej się od tego czasu fali niemieckiego osadnictwa polskie tradycje na tych terenach były wciąż żywe. Jeszcze w XVI wieku ludność niedalekiego Wlenia zmusiła do ustąpienia kapelana zamkowej kaplicy, dlatego tylko, że nie znał języka polskiego.
Pierwsze pisane wiadomości o wodach leczniczych Świeradowa Zdroju, pochodzą z XVI wieku. Kolejne stulecie rozpoczęło się pod znakiem wojny trzydziestoletniej, która w tragiczny sposób odcisnęła się na historii tej części Śląska. Na terenie dawnego księstwa świdnicko-jaworskiego 46 wsi zostało całkowicie spustoszonych, a spore miasto jakim w owych czasach był Lwówek śląski uległo prawie zupełnemu zniszczeniu.
Rozwój Świeradowa jako uzdrowiska zaznacza się dopiero w XVIII wieku , kiedy powstaje tutaj pierwszy, dość prymitywny jeszcze dom zdrojowy, szybko zastąpiony nową budowlą, co wymuszone zostało rosnącą liczbą kuracjuszy.
Coraz szerzej znane stają się wspaniałe właściwości wód uzdrowiska. Podkreślić należy, że w okresie tym eksploatowano dla celów leczniczych tylko jedną grupę źródeł, nazywaną dziś Zdrojem Górnym. Dopiero w początku XIX wieku oddano do użytku źródło zwane „Dolnym”.
Wprowadzono nowe formy leczenia balneologicznego – specjalnością Świeradowa jako uzdrowiska, stały się kąpiele w wywarze z kory świerkowej. Wzniesiony został jeszcze jeden budynek sanatoryjny, przeznaczony specjalnie do kąpieli borowinowych, których bogate złoża odkryto w okolicy.
W roku 1895 większość uzdrowiskowych zabudowań Świeradowa zniszczonych zostaje przez pożar, który nie ma jednak decydującego znaczenia dla rozwoju miejscowości ; już w ciągu czterech kolejnych lat oddano do użytku okazały budynek dzisiejszego pawilonu VI wraz z piękną halą spacerową. Do uzdrowiska sprowadzone zostały najnowsze na owe czasy urządzenia lecznicze. Inwestycje te sprawiły, że liczba kuracjuszy i wczasowiczów odwiedzających Świeradów Zdrój ustawicznie rosła.
Wybudowanie na przełomie XIX/XX w. linii kolejowych w tej części Śląska przyczyniło się do rozwoju okolicznego przemysłu, a także do ożywienia ruchu turystycznego. Wpłynęło to bardzo korzystnie na rozbudowę uzdrowiska. W pierwszych latach naszego XX wieku wzniesiony został nowoczesny zakład kąpieli borowinowych, a w miasteczku otwarto szereg pensjonatów.
Rosnąca popularność Świeradowa Zdroju pozostaje w związku z odkryciem radoczynnych właściwości tutejszych wód. Prowadzone w okolicach uzdrowiska badania i poszukiwania doprowadziły do odkrycia radoczynnej odmiany kwarcu. Świeradów Zdrój, który prawa miejskie uzyskał w 1946 roku zamieszkuje na stałe prawie 4 i pół tysiąca mieszkańców.